Feit dat ze zelf een NAH heeft, maakt dat ze zich goed kan inleven in de leefwereld van andere mensen die dit ook hebben. Zo wil ze lotgenoten en andere zorggebruikers van De Klimroos graag ondersteunen. 

Het maakte ons nieuwsgierig naar haar verhaal. Toen ik het haar vroeg, kroop ze meteen in haar pen met dit als resultaat:

Ik ben Lene, 43 jaar, geboren in Neerpelt, Grote Heide. 

Ik heb een geweldige kindertijd gekend. 

Er waren nog geen gsm’s of sociale media. We knikkerden nog op straat en gingen naar huis als het donker werd. Mijn tienerjaren waren ook fijn. In mijn middelbare schooltijd heb ik een goede vriendenkring opgebouwd. Goede vrienden zijn goud waard en ik mag van geluk spreken dat ik ze heb. 

Op mijn 19 jaar vond ik dat het dringend tijd werd om het dorp achter me te laten en te verhuizen. Eerst was dat naar Leuven waar ik mijn man leerde kennen. Hij is spijtig genoeg overleden.

Later ben ik dan naar Antwerpen verhuisd maar ik heb daartussen ook nog een tijdje voor Broederlijk Delen gewerkt in Honduras. De Latijns-Amerikaanse sfeer is gewéldig, mucho calor! Maar ook veel armoede… wat hebben we een geluk in ons land met zijn sociale zekerheid. 

Mijn passies zijn mijn dochter, reizen, de wetenschap want een mens kan nooit genoeg weten, acrobatie en kleine leuke momenten verzamelen… 

Die leuke momenten zijn volgens mij veel aanwezig in de Klimroos waar ik onlangs als nieuwe vrijwilliger gestart ben. 

Ik heb tot nu toe vooral in het Trefpunt gestaan om jullie wat beter te leren kennen en ik vind de groep supergezellig. Ieder heeft zijn eigen beperkingen maar zeker ook zijn eigen persoonlijkheid. Ik ben er heel fijn ontvangen, waarvoor alvast dank!

Zelf had ik op 14 juli 2001 een ongeluk. Dat was niet zo’n leuk moment. 

Ik werd aangereden door een wagen. Al snel werd duidelijk dat ik geen gevoel en beweging meer had in de rechterarm. De zenuwen C4,C5 en C6 zijn doorgescheurd. Het ergste was de pijn. Ik dacht dat die maximum 2 weken zou duren en dat vond ik al lang. Ondertussen loop ik 20 jaar rond met constante zenuwpijn. 

Het heeft mijn leven en mijn persoonlijkheid veranderd. 

Bij een pijnlijke opstoot ben ik heel snel geïrriteerd. Tegen mensen die me goed kennen zeg ik dan snel dat ze best even zwijgen (soms gebruik ik andere woorden…). 

Ook in die periode is de epilepsie zich steeds verder gaan ontwikkelen. Mijn eerste ‘grand mal’ was 8 jaar geleden. Ik weet niet goed wat daar de oorzaak van was maar opnieuw vind ik dat niet belangrijk. Nu heb ik 3 grote aanvallen gehad op een half jaar, wat héél goed is. Tevoren had ik er één per week. Dat is vermoeiend en vooral gevaarlijk. 

Ik heb een beschermd statuut. Ik hoef mij geen zorgen te maken over mijn inkomen en ik ben in de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen. Andere mensen denken weleens dat ik een luxeleventje heb omdat ik niet moét werken. Ze mogen van mij gerust één dag mijn zenuwpijn overnemen. Ze zouden snel anders piepen, maar pijn valt niet uit te leggen. 

Soms maakt het eenzaam. En dat is ook de reden waarom ik graag als vrijwilliger meewerk in de Klimroos. 

Ik wil de mensen een beetje bijstaan in hun pijn, welke soort pijn dat ook is. Bijstand bestaat in veel vormen: een babbel, een wandeling, een spel, doktersnamen uitwisselen, meegaan naar het hospitaal, … 

Groetjes,
Lene