Nadat ik uit mijn coma ontwaakte werd me al snel duidelijk dat ik niet meer kon spreken. De barstende hoofpijn en druk in mijn hoofd zorgden ervoor dat ik niet kon en wou spreken. Ik maakte me al snel duidelijk met handgebaren. Dit werd snel geaccepteerd door mijn omgeving. 

Ik heb me nooit echt onbegrepen gevoeld. Mensen, ook de dokters, spraken tegen mij, niet altijd over mij heen. Als dat toch het geval was zeiden mijn ouders vaak “spreek maar tegen haar, het gaat immers over haar”.

Mijn lieve man begreep me al snel met enkele gebaren. Dat maakte dat we toch gesprekken konden voeren. Sommige gesprekken en onderwerpen waren te intens waardoor ik me ook wel eens terugtrok en afsloot. 

Terug proberen praten heb ik vrij snel opgegeven. Ik had de moed niet en kon me redelijk goed behelpen met mijn gebaren.

Wanneer is er dan iets veranderd?

Er is niet plots iets veranderd. Mijn eerste woord kwam voor mij even onverwacht als voor mijn omgeving. Het “floepte” eruit zonder dat ik het besefte. Mijn jongste zoon was op het vensterraam aan ’t kloppen met zijn handen. Ik heb zelf als poetshulp gewerkt en weet hoe vervelend het is wanneer er net gepoetst is en het opnieuw vuil wordt gemaakt. 

In mezelf was ik wat aan het grommelen op hem en plots kwam mijn stem naar boven “godverdomme”. Niet het meest mooie woord maar ja… Mijn man vroeg verwonderd “wat zei jij?!”

De dagen die daarop volgden, sprak ik steeds vaker, luider en duidelijker. Ik besefte weer hoe ik die stembanden moest gebruiken. Het was heel fijn om te zien hoe mijn omgeving reageerde bij elk woord dat ik sprak. 

De begeleiding bleef maar lachen. Mijn mama heeft geweend via Skype en mijn oudste zoontje vroeg of ik nu ook Chinees kon praten.

Het is vreemd maar ook weer heel gewoon om terug te spreken na zo’n lange tijd. Mijn wereld is wel weer wat groter geworden. Daarnaast ben ik ook hoopvol naar de toekomst toe. Ik heb mijn oudste zoontje verteld dat ik terug wil kunnen stappen. Ik besef dat dit een grote droom is die misschien niet haalbaar is. Ik ben realistisch maar weet nu dat niet alles onmogelijk is.

Tamara x