Ze vertelt: “In mijn vorig leven, toen ik nog alles kon, was ik één brok energie en kon je me overal aantreffen. Het leven was één groot feest en daar deed ik gretig aan mee. Muziek deed me herleven, vrienden en uitgaan waren m’n alles. 

Toen echter sloeg het noodlot toe. 

Na een ongelukkige val bleef ik sukkelen met pijn. Tot 8 jaar geleden de diagnose van MSA kwam. Het sloeg in als een bom. Mijn leven leek voorbij te zijn. Volgens de dokters zou ik nooit meer kunnen stappen, en ik hoorde helaas nog zoveel meer onheilspellend nieuws. Hoe kon dit nu? Was ik niet in de fleur van mijn leven? Was dit een nachtmerrie waaruit ik straks hopelijk wakker zou worden?

Neen, helaas, dat was het niet. Ik ging revalideren in de MS-kliniek in Overpelt. Mijn best deed ik wel, maar de zin van het leven was ver te zoeken. Je vond me bij wijze van spreken in een hoekje van de kamer. Totdat een verpleegster me aansprak met de woorden: “Angie, ga je nu echt niets meer maken van je leven? Je kiest er zelf voor, dat weet je toch?” Toen werd het stil. Dat kwam binnen! 

Het zorgde voor een ommekeer in mijn manier van denken en van doen. 

Want ja hoor, er zijn ook nog dingen die me wel geluk brengen. Ik kan veel dingen niet meer, maar ook nog dingen wel. Ik nam me voor om me voortaan daarop te focussen! Ik zou vanaf nu “ja” zeggen tegen het leven!

Eén van mijn doelstellingen werd om terug te kunnen stappen maar was dit wel realistisch? Volgens de dokters niet, maar ik gaf niet op. M’n koppige karakter kon ik nu ook gerust hier insteken, dacht ik zomaar. Dus ging ik ervoor. Bloed, zweet en tranen, zeggen ze ooit, wel het heeft me ook echt wel veel moeite gekost, en dan nog wist ik niet of het wel zin had, maar ik gaf niet op. Alhoewel, soms gaf ik het wel op. En dan kwam die dag waarop ik eindelijk weer een stapje kon zetten. 

Het was één van de meest memorabele dagen van m’n leven! 

Sindsdien voel ik me nog sterker. Sindsdien weet ik dat een mens meer kan dan dat men ooit denkt!

Zelfstandig wonen zat er evenwel niet meer in. In één van de ‘proef-flats’ van Lindelheide, gelegen naast de MS-kliniek, waar men kan wonen en daarbij hulp krijgt, kon ik af en toe logeren om aan te voelen of dat iets voor mij was. Aanvankelijk stond ik daar niet voor te springen. ‘k Was stiekem bang om mijn vrijheid en mijn zelfstandigheid helemaal te verliezen. 

Het werd me evenwel snel duidelijk dat vrijheid en zorg er hand in hand gaan.

Lindelheide is een dorp op zich. Iedereen kent iedereen, inclusief ieders beperkingen en daar wordt met respect rekening mee gehouden. Lindelheide betekent ook vrijheid. Je kunnen terugtrekken in je eigen huisje en tegelijkertijd op tijd en stond een babbeltje kunnen slaan met de buren, ene drinken in het ontmoetingscentrum het Trefpunt. Ja, daar kon ik me wel in vinden. En heb ik assistentie nodig, dan hoef ik maar op de bel te drukken en de begeleiding is daar. Met dit alles in het achterhoofd werd Lindelheide in 2017 mijn vaste, warme thuis.

Natuurlijk is het niet elke dag feest, en zijn er nog momenten waarop ik es goed vloek. 

Maar dan word ik me bewust van iedereen die nu écht dichtbij me staat. Vriendschappen die echt verbinden. Die verpleegster van in de MS-kliniek bijvoorbeeld, wel, zij is nu mijn beste vriendin! Ik ben zo goed omringd door allemaal lieve en behulpzame mensen: begeleiders, directie en andere medewerkers van De Klimroos. Ook mijn buren, de andere zorggebruikers, staan voor me klaar als het nodig is. 

En last but not least: mijn familie. Daar heb ik gelukkig ook een erg goede band mee.”

Met haar positieve ingesteldheid staat ze zelf ook altijd klaar voor iedereen. Ze hoopt dat de vele activiteiten die De Klimroos organiseert binnenkort terug kunnen opstarten. De Kwb komt gewoonlijk elke week kaarten met de bewoners (het kaartspel ‘zetten’ is er heel erg in!). Andere vrijwilligers doen ook zoveel uiteenlopende zaken (zoals het maandelijks uitgebreid koken voor de zorggebruikers). 

Dat zijn ook weer allemaal mensen met een hart van goud. We kunnen hen echt niet missen!

Zelf helpt ze ook actief mee om bepaalde activiteiten vorm te geven en doet ze ook nog vrijwilligerswerk bij Bpost. Anderen gelukkig maken is haar levensmotto. 3 jaar geleden ging ze met eigen kracht met de rolstoel van Overpelt naar Scherpenheuvel, 54 km in totaal! Toen zamelde ze geld in voor G-sport. Van zodra corona weer uit ons leven verdwenen is, wil ze dit graag opnieuw proberen en zo geld inzamelen voor De Klimroos, want ook hier is sponsoring steeds meer dan welgekomen!